Şiirin ilkesi, insanın üstün bir
güzelliği özlemesidir. Bu ilke bir coşkunlukla, bir ruh taşkınlığında kendini
gösterir. Bu coşkunluk, aklın yoğurduğu gerçeğin dışındadır.
Charles Baudelaier
her sevişme sahnesinde sonbahar fonudur şair
yapraklardaki cenk cümbüşü
gökteki bulut; yağmurun resmidir
her okyanusta tek palmiyeli adadır şair
suda orkinos, havada albatros
dalgalardaki köpük; istiridyede incidir
her kır kahvesinde bir ahşap masadır şair
çaydaki kırmızı, şekerde tat
yerdeki çimen; ulu bir çınarın gölgesidir
her fabrikada emeğin dişilisidir şair
işçide tulum, yemekhanede ekmek
kablolardaki enerji; bacaların dumanıdır
her bebeye süt veren memedir şair
madalyonun öbür, insanlığın esas yüzü
tohuma toprak, martıya masmavi bir denizdir
dünyayı koklayan burundur şair
gören gözü, duyan kulağı
evrenin
ebeveyni ve dünyanın annesidir
RESİM
(SUNUM VE FON): MAGDALENA FLAMMIGER
