Gece vardı gözlerimde,
Ağzım kurşunla kapatılmış gibiydi,
Hareketsiz beynim ve yüreğimle
Mezarımın dibindeydim...

Ne kadar vakit geçti, bilemiyorum,
Ne kadar uzun uyuduğumu;
Birden uyanıp, duydum ki,
Sesler geliyor mezarımdan...

„Kalkmak istemiyor musun, Heinrich?
Ebedi gün geldi çattı,
Ölüler uyandılar,
Ebedi zevk başladı... ”

Canım, ayağa nasıl kalkarım,
Gözlerim kör ya benim;
Ağlamaktan sevgilim,
Gözlerim sönmüştü, ya...

Gözlerinden Heinrich,
Öpmek istiyorum geceyi,
Meleklere bakasın,
Göğün şaheser manzarasını seyredesin, diye...

Canım, kalkamıyorum,
Kalbimden hala kan akıyor,
Vurduğun yerde,
Keskin bir kelimeyle, hani...

Sessizce Heinrich,
Elimi koyacağım kalbinin üstüne;
Kanamayacak artık kalbin,
Bütün acıları diniverecek.

Canım, kalkamıyorum,
Başım da kanıyor,
Seni benden çaldıklarında,
Kafama kurşun sıkmıştım, ya...

Saç tellerimle Heinrich,
Kafandaki deliği dolduracağım,
Ve kan dolaşımını tekrar sağlayacağım,
Kafanı iyileştireceğim, senin...

Öyle yumuşak, öyle sevecen,
Çağırıyordu ki, dayanamadım,
Kalkmak istedim hemen,
Sevgilime gitmek için...

Birden yaralarım açıldı,
Düştüm, korkunç bir kuvvetle geri yerime,
Kafamda ve göğsümde kan dolaşmaya başladı,
Ve görün ki! Birden uyandım...

Heinrich Heine
                               Çeviri: Nuray Lale