|
*Dokunsan Acır Hasreti Dünün |
|
|
|
bediş’e
kuşlar
tutuştu ellerimde
telekleri
tan rengine dönüşen
bir
ötüşün büyüsü böyle bozuldu
yağmurlar
tutuştu, bulutlar
toprak
ölü yüzleri yıkıyor şimdi
yüzler
tutuştu tuzakların peşinden
tuzaklar
ki adımbaşı kurulu
alıngan
bir gülün yaprağını zorlayan
zırhlarınız
korumuyor genç ölüleri
seçilenler,
adlarınız buza yazılı
lanetli
silahların gölgesine sığınan
zaman
ne zaman erir bilinmez
dokunsan
acır hasreti dünün
düşer
güz gelmeden yaprağı
umut
ki çarmıha gerilir
roma’nın
çöküsü değil henüz
napolyon’un
kaybettiği savaşlar
yakındır,
sorgusu unutulursa an’ın
sokakları
arşınlıyor yargıçlarınız
sokaklar
ki sayrılı suskun
bir
isyanın dinginliği havada
her
ışığın gölgesi geceye ağar
yabanıl
otlar da biçilir bir gün
usuldan
boy verir taze fidanlar
yurdum,
yeni ağıtlara gebe yine
ağır
ağır gidişlerin ardından
usul
usul ölüşlerin ardından
ah
bu dingin toz bulutu, esir edilen
bu
isyanın mayası ne zaman tutar
sürünen
tarihtir gece içinde.
kasım/
2001
|
|
Ali Özenç Çağlar |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|