Yaşanmış Zamanlardan Kurtulmak...

Ali Özenç Çağlar, resim, grafik, desen çalışmalarını da kapsayan sanatın pek çok alanında ürünler vermiş biri. Öellikle edebiyatın roman, öykü ve şiir dallarında bir çok ödülle başarısını kanıtlamış güçlü bir yazar.

İnceliklerin, yitip gitmekte olan değerlerin, insani olanın peşinde bütün ürettikleriyle. Romanlarında, şiirle-rinde ve öykülerinin merkezine “insan sevgisi”ni oturtur. Günah Kuşları’nda Ali Özenç, insanlık dramını farklı bir pencereden gösteriyor. İçinde bulundukları karton valizden dışarı çıkma savaşımını vermekte olan  kadınları konu edinerek sesleniyor okurlarına.

Günümüzde, ataerkil yapı içinde, doğrudan ya da dolaylı yollardan varlığını sürekli hissettiren toplumsal hiyerarşi ve tahakkümün gölgesindeki kadının kendi duygu ve düşüncelerini kadın duyarlığıyla, kendi dilinde özgürce ifade edebilmesi hiç de kolay değil. Hele ki bir yazar iki ayrı kültür arasında sıkışıp kalmışsa. Ali Özenç, bunu yazın alanında eksiksiz bir bakışla ortaya koyuyor. Kadının ilkin varolma, sonra da kendinin farkına varma mücadelesini, bu zaman zaman çelişen kültürel olguların kaosunda yitmeden, belki de yitip yitip kırıklarını yeniden toplamaya çalışarak ayakta kalma mücadelesini, içi sızlayarak ve gerçek bir içtenlikle aktarıyor.

İnsanın içinde bulunduğu koşullarda şekillenişini, koşullara direnişini, zaaf ve güçlü yanlarını ele alıyor. Ali Özenç’in kadınları tanıdık yüzler gibi karşımıza dikiliyor. Her an, her yerde kimi zaman da -kadın ya da erkek olalım- baktığımız aynalarda çıkıyorlar karşımıza. Kimliğini, benliğini kaybeden ve daracık hayatlarda sıkışıp kalan, tükene tükene “ben kimim?” sorusuna ulaşmaya çalışan kadınlar. Kendini bulamamış, hayatın içinde silikleşmiş kahramanlar… Kurallarını kimin belirlediği belli olmayan ve binlerce yıldır sürüp giden bir sömürü oyununun piyon-ları olan kadınlar. Bu ezeli kimliksizleştirme serüveninde, kaçırılmış, kaybedilmiş hayatların konu edildiği ve çeşitli insanlık durumlarıyla insan yapısının karmaşıklığını, derinliklerini, eşiklerini ve sınırlarını irdelediği öyküler; kendi kendimize yazdığımız mektuplar gibi dönüp dolaşıp, yine içimizdeki öteki ile buluşuyor.

Yaşanan sadece ve sadece kayıp hayatlardır. Kadınların birey olarak var olma serüvenlerinde asıl eleştiri sistemedir elbette. Bu boğucu atmosferde insanlar önce birbirlerine yaklaşmakta, çarpışmakta, sonra parçalar hâlinde sağa sola savrulmak- tadır.

Bir çok öyküde kadınlar, geçip gidenden, yaşanmış zamanlardan kurtulma çabası içindedirler. Teslim olmayı reddedip öteye uzanabilmek için; belki de boşa harcanmış hayatlarını yeniden kurgulayabilmek için…

Ayten Mutlu