Bir akşamdı... Yorgun bir akşam, benim gibi...
İşten eve dönme yolunda. Onlarca ayrı dünyaların anlamsız bir kalabalık
oluşturduğu bir yerdeydim; minibüste. "Yol mu alıyorduk?" böyle her
gün, ama her gün; yoksa "Yol mu veriyorduk?" bir şeylere;
bilemiyorum. Bir ara durduk bir yerde. Başka bir dünya bindi "son"
olarak. Bir "yolcuydu" bu hem de minicik bir "son" yolcu.
"Bir yolcu.
Bir ‘son’cu.
Küçük bir boyacı çocuk!"
‘Son’la ‘baş’ı beraberce yaşayan
İstemeden yürüdüğü yolda
Bir ‘son’a umudu kalmayan…"
Çocuk işte; adı üstünde, küçük işte düşleri gibi.
Kendinden büyük sandığı, kendini aşmak zorunda olduğu düşünceleri ile usulca
ama ustaca bindi minibüse.
"Öyle kavrıyor ki yani sandığını
Yan oturdu koltuğa,
Bir emanet gibi
Her an kalkacak,
Her an inecek,
Ve her an gidecek gibi."
Göz göze geldik bir ara. Bende tebessüme karışmış bir hüzün. Yaramazlıkları çürütmüş bir yorgunluk gözlerinde. Hiç bu kadar
karmaşık bir göz görmemiştim. Belki de hiçbir çocuğun gözlerine bu kadar
dikkatli bakmamıştım. Belki erkek olsaydım, belki bir yol kenarında
ayakkabılarımı boyatmak için bu küçük çocuğun boya kutusuna koysaydım ayağımı;
daha önce fark edebilirdim böyle bakan boyacı çocuklar olduğunu; kimbilir?
Yolculuğum, mekanım boyut değiştirmişti sanki. Sanki
hala aynı yerdeydi minibüs. Takılı kalmıştı gözlerim ona. Umurunda değildi ama
biliyordu ona baktığımı.
"Ellerine kaydı bir an gözlerim
Elciklerine.
Parmakcıklarına.
Tırnakcıklarına.
En büyük parmağından
Büyüktü serçe parmağım.
Sıkı kavramış olsa da sandığını
Açıkta kalmıştı tırnakları"
Görüyordum tırnaklarındaki siyah çerçeveleri. Hare
gibi çevrelemiş gözbebeklerini tırnaklarının, duman gibi dağılmış, ıs gibi
çökmüş yer yerine; kuru boya lekeleri. Siyah urganlar gibi sıkmakta boyacı
çocuğu. Sıkdıkça sıkmakta; boğmakta yaşamını. O karşımda ben içimde
boğuluyorum...
"‘Oce’ değil bunlar küçük çocuk?
‘Kına’ değil!
Çıkacak mı yıkayınca ellerinde izleri?
Bu gözlerine yapışan korku
Bu içine düşen yas,
Ne zaman utandıracak acaba bizleri?"
|
