-Nurcan için-
 
balçeyi dolduruyor sis
 
bir nehir çiziyoruz
süt grisi ağacın çıplak yerlerine
-ama üstü kar tulmuyor-
 
akıyor süt geceden bahçeye.
 
yaprakları soyunuyoruz
soğuk... dalların patlayan uçlarında
evhamlı bir bekleyiş
en çok bu yalnızlığı seviyorum diyorsun
kışın çıplak kollarıyla sarılmasını.
gülüyoruz ilk bakışta ağacın suyu andıran sesiyle
görünmez oluyoruz
 
ağzımızda hiç unutamadığımız bir reçel tadı
kaç mevsim sığar bu bahçeye diyorsun,
sarışın bir çocuk gibi dokunuyorsun utanınca
-ama parmakların reçel tutmuyor­-
mutfağa yağacak yağmurdan korkuyoruz.
 
çünkü biz bahçenin incinmiş bir yerindeyiz,
ve en rüyasız yerinde tanıdık bir uykunun.
 
uyanınca inciri bahçeden sökelim diyorsun
kaç bahçe kopar gelir ardından
bilmiyorsun.
 
hızla eve doluyor sis
 
ağacın çizgili gölgesinde
evcilik oynuyoruz.