Gündüz kahve, vakt-i kerahatle birlikte meyhane, denizle dudak dudağa bahçeye henüz girip de yanlamak üzere o kayıktan da önce adını görüp okuyunca, üçümüzün de gönlünün kim bilir kaç yerinden kırık olduğu aklımda bile yok, kayığına böyle bir ad verebilen adamı seyre koyulmuştum... sol elim kendime seçtiğim sandalyeye yapışmış, Ada ve Su’ya zaten de, olanca misafirperverliğiyle dört cepheden saldıran garsona da sağır! Belki yirmi kulaç kala filan susturmuştu motoru Gönülkırmaz’ın kaptanı; motoru susturmuş, sancağa kırdığı yekeyle iskele’den yanlamıştı beton bahçe duvarının hemen aşağısındaki halat kancalarını; karaya zıplayıp bağladı kayığını, tekrar kayığa atlayıp kayboldu sonra küçük kamarasında. 

Adamım çıkmış, kucağına yığdığı fanyalı ağını geçiriyordu elden; kurumuş yosunlar, içini çıyanların boşalttığı balık ölüleri, kırık yengeç bacakları, kabuklar; yanındaki kuka’dan koparıp koparıp küçük düğümler atıyordu arada bir; ağzında sigarası. Bundan sararmadı benim bıyıklar! diye düşündüm; ne iş olursa olsun elimde, sigaraya ne susamış olursam olayım, hiçbi iş göremezdim öyle ağzımda sigara; yerine, nefeslenmek için ikide bir mola verir, bu yüzden rastgele bi salatayı bile kırk dakkada yapabilirdim ancak... özendim: başka bi işbilirliği vardı sigarayı böyle içmenin.

Rasgele!.. dedim ortaya ama anladı, kaşlarının altından bakıp ağzını açmaya gönlü yok, başıyla aldı selamımı. Bardağı yarıya kadar tepeme dikip ağzımdaki kışın geçmesini bekledim; fincana korka korka yanaşıp yudum bile denemeyecek küçücük bi yudum aldım sonra kahvemden, sigara yaktım.
Bari şu kaymakla reçelden al bi lokma, dedi Su; Böğürtlen nefis!
Var mısınız bi oyuna... dedim; Şu kayığın adını bileni dördüncü kata ben çıkaracağım sırtımda akşam, söz!
Sonra da çıkardığının yatağında, ha? dedi Ada; Yemezler!.. Anlaşma anlaşmadır, herkes kendi yatağında!
Aklı yatakta olan sensin güzelim, dedim; Kolye o zaman, bilene gümüş bi kolye!

Der demez pişman olmuştum zaten: her biri ötekinden akla zarar yakıştırmalardı bulabildikleri adların hepsi; sonra da kendime kızdım: ben, ben böyle bir ad bulabilir miydim sanki bir kayığım olsa! Ada dayanamamış, kalkıp bakmıştı:

 Çok güzel! dedi solumdan doğru omzumu tutup...

Görür gibi hissediyordum Su’dan çekinen elinin titrekliğini; bir dünyadan bin dünya yaratıp da avuçlarına koysan ne fayda, sevmek haram... yedi iklim dört köşe, haram! Sevgi, ben’in sevilip okşanmasına yaramadıkça bin ömür, haram! Bir bilebilseler, âh bir bilebilseler ki kişinin kendinden başka korkacak kimse yok! Ada’ya sözlerim geçti aklımdan şöyle bir... bir önceki akşam, erkenden odamıza kapanıp da herkes kendi yatağında, yorganları dizlerimizden doğru çenelerimize çekmiş, olacaksa bir yolumuza bakmaya çalıştığımız sıra kanaya kanaya: Bana şunun cevabını versin biriniz, diyordum soğukkanlılığımı elden bırakmamaya çalışarak; Yürümeyi ne çok sevdiğimi biliyorsunuz ikiniz de... ikide bir, başımı alıp alıp gidiyorum işte ikinizi birden kendi halinize bırakıp; o bir başıma yürüyüşümle, sen ya da Su ile çıktığım yürüyüş arasında ne fark var: Su ile yürümüşüm ya da bir başıma, her ikisinde de sen yoksun yanımda ve ama neden biri katlanılmaz da ötekine ses çıkarmıyor kimse?
 
Benim bi itirazım yok, biliyorsun! dedi Ada... 

Biliyordum... kızım sana söylüyorum manzumesindendi zaten ve ama gelinin akıl yürütecek hali yoktu; gerçek bi krizde, kaybettiği küpe tekini arıyordu o.  

Açgözlülük değildi... ama bunca zaman kimseleri inandıramadıktan sonra kendimi de inandıramıyordum artık; bir denizi tüm balıklarıyla birlikte sevmek gibi belki, bir bahçeyi tüm çiçekleriyle... ama olmuyordu işte! Su, tüm hücrelerinde çığlık çığlığa bi isyanın pençesinde tüketip duruyordu kendini aylardır; Ada, açıkça söylemese de tercih edildiğini sanmanın gururuyla sarhoştu ama aklı, belki sonuna kadar Su’da kalacağını bildiği tapumda olduğu için sürekli, tedirgin, tetikte; ben, gelen her yeni günle bir daha paramparça, imkânsızı zorlayıp duruşumla bir daha, bir daha aptal.

Gülümsedim hem de bi dert ortağı bulmuş olmaktan memnun, Ne kadar suyuna gitmeye çalışsan da gönül hep kırık! dedim. Anladı; yekeye bi ip geçirip pay vererek sancaktaki ıskarmoza bağlarken, İnsan yaptığından mesul... dedi; Sen suyuna git de hele, gönül koyanın günahı kendine artık! Kamarasına girip iki çay bardağı, şişe ve su bidonuyla çıkageldi, livarın üstüne yerleştirip tekrar daldı kamaraya... üç mandalina! Su da istiyo musun? dedi çay bardaklarını duble doldururken. İsterim... dedim; Su koymazsan aslan sütü olmaz! Alınmış gibi, Biz o kadar olamadık demek ki, dedi sek kadehini benimkinde tıklatıp da yuvarlarken; Bi de... harama helal katılmaz derdi dedebabalar, öyle gördük biz! Mandalinaları soymaya girişmişken kaşlarının altından bakıp sonra, İstersen peynir de var içerde, dedi; Gerçi yedin ama?

Yol kesip açığa döndürdü kayığın burnunu... arka tarafına dolanmıştık adanın; başa geçip elinde mantarlı oltalarla geldi, Erken daha ama sallayalım iki tane, bakarsın şansa çıkar bir iki tane! deyip pırıl pırıl bi konserve kutusu koydu livarın üstüne, Midye! dedi; Sen bulaşma, ben hallederim! deyip iğneleri hazırlamaya koyuldu sonra. 

Bedirhan Toprak