|
Şur’da iki kolsuz çocuk uzanmaktadır,
Şur’da iki topal çocuk.
Yürüyememektedirler koltuk değnekleri olmaksızın.
Koşamamaktadırlar.
Bacaklarını götürdü onların dalgalar,
Dalgalar, onların ellerini, parmaklarını.
Ümitleri vardı insanlıktan,
Gelir diye düşündüler “yardım gelir”
“ve kurtulur iltihap kapmış ayaklarımız, kollarımız”
“Kurtulur kesik kulaklarımız
Kesilmekten, kopmaktan.”
 Şur’da
iki burunsuz çocuk dilenmektedir,
Şur’da iki tekgöz çocuk.
Uzatmayın menekşe, uzatmayın gül,
Koklayamamaktadırlar.
Göstermeyin henüz açan yaseminleri,
Görememektedirler.
Burunları,
Patlayan bir arabada kalmış
İşgalcilerin orta yerinde.
Gözleri, işgalcilerin gözleri değil.
Kurşun yağmuruna tutulmuş,
Uçaklardan atılanlara direnebildilerse.
Oyuncakları vardı renk renk, çeşit çeşit.
Mermiden başkası yok şimdi ellerinde.
Bir de mayınlar var bastıkları,
Bir kez daha basamadıkları mayınlar.
Şur’da iki çocuk büyüyememişler,
Öylece yatmaktadırlar yerde.
Bir işgal ordusunun askerlerinde,
Yenilgi korkusu baş göstermiştir,
Ateş açmaktadırlar rasgele.
Onların küçücük bedenlerini,
Ülkeden ülkeye savuruyor dalgalar.
Uzak adalara düşüyor yolları,
Onları siper alıyor savaşçılar
O küçücük bedenleri.
İşte bunun için, tam da bunun için,
Takvimlere bakmaya gerek yok.
Zamanın geçtiğini,
Artışından anlıyoruz sayısının,
Topal çocukların, kör çocukların,
Çolak çocukların, aç çocukların.
Geleceğin yetişkini çocukların.
Beklemeyelim onlardan yarın öbür gün,
Bitkinlere merhamet, yaşlılara saygı.
Beklemeyelim
Sakın ha beklemeyelim onlardan,
Bizleri iyi anmalarını.
 İşte
bunun için, tam da bunun için,
Haritaya bakmaya gerek yok,
Gerek yok krokilere.
Çocuk ölümlerinden anlıyoruz,
Genç ölümlerinden,
Bu dünyada yaşadığımızı,
Başka yerde değil.
İşte bunun için, tam da bunun için,
Aynaya bakmaya gerek yok,
Gerek yok sormaya başkalarına.
Gaddarız ve hunharca, davranışlarımız.
Ve o çocuklar yanılmayacaklar,
Bize baktıklarında anlayacaklar,
Kimin dost kimin düşman olduğunu.
01 Ocak 2005 |
