a(n-ğ)layamadım
 
on dört kuş öldü
soğuktu
on iki çocuk acıktı
memelerin bereketsizliğine
ağlayamadım
 
bir dolara ayakkabı yapılan timsahlar
demirin vahşete dökülen sesi
bulutlar geçti üstümden
yağdım onlara sağanaklarla
-yağdım-
durduramadım
 
hiçbir şey olamadım şiirden başka
dünya yıkılırken gözlerime
duvarlarıma çarpan
çığlıkların yankılarını
bozuk -bir- para gibi
harcayamadım
 
tekrarlar yetti sabahlara
yaşamayan gözlerde
kar soğuğu
üşümüş ellerde allah
edilen yeminleri
yeminleri
-bir türlü-
sağlayamadım
 
bütün bitenlere doğmadan
ve savaşlarına
bir incir çekirdeğini doldurmayan
siyah insanları sarılara katıp
maviler doğurdum içimde
yollar kestim eşkıyalarla
-sevgi soygunlarına katıldım-
hiçbir şey yoktu çalacak
altından başka
altınları -boynuma-
takamadım
 
her ay ışığında
bir felaket davulcusu
düşen yapraklarda
nilüferin geceye kapanış çığlıkları
her namluda utanılacak bir kin
kin
seni
-bir türlü-
anlayamadım
 
yarım insan görüntüleri aynalarda
kapatırken kapımı gıcırtılarla bir korku
bir martının 
beyazına düşen leke
lekelere
silkindim
her güneş kırıntısında
yeniden doğabilmek için dünsüz
her çocukta oyuncak oldum
bütün acılar karnımda
ben insan oldum
-bunu kimselere-
anlatamadım
           
bugün ilk defa a(ğ-n)layamadıklarıma
ağladım
 
30 12 2001
 
 
Weinen konnte ich nicht
 
Vierzehn Vögel starben –
in der Kälte
zwölf Kinder hungerten –
weinen konnte ich nicht,
weil die Milch in den Brüsten versiegte.
 
Krokodile,
die für einen Dollar
zu Schuhen verarbeitet werden,
grausam fällt das Eisen nieder.
Wolken zogen über mir vorüber,
Wolkenbrüche ergoss ich über sie,
Wolkenbrüche –
stoppen konnte ich sie nicht.
 
Ich habe nichts mehr
außer dem Gedicht
und wenn die Welt untergeht
könnte ich das Echo
des Geschreis,
das mir in die Augen, mir an die Mauern stößt,
doch nicht beiseite räumen,
gerade so, als ob es Kleingeld wäre.
 
Das wiederholt sich,
wiederholt sich bis zum Morgen
Schneekälte
in den Augen,
die nicht leben können,
in den erfrorenen Händen - Gott
die Eide, die ich schwor,
die Schwüre –
halten konnte ich sie nicht.
 
Noch bevor alles, was wächst,
auch nur entsteht,
reiben die Schwarzen, gering an der Zahl,
sich in Kämpfen auf mit den Gelben.
Blau wird mir in der Seele.
Mit den Gangstern zog ich auf Straßenraub aus,
plünderte die Geliebte,
nahm ihr alles,
da war nichts mehr zu stehlen,
nichts außer Gold,
und Gold –
konnte ich mir doch nicht um den Hals hängen.
 
In jedem Mondlicht
ein Künder von Katastrophen,
und in allen Blättern,
die fallen,
das Gejammer der Seerose,
die sich in die Nacht zurückzieht,
in jedem Gewehrlauf
ein schändlicher Hass –
ich konnte dich –
ganz und gar nicht begreifen.
 
Bilder halber Menschen in den Spiegeln,
eine Furcht,
die knarrend mir die Tür verschließt,
der Fleck einer Möwe,
der ins Weiße fällt –
die Flecken wischte ich ab.
Bei jedem Sonnenblinzeln
war ich das Herz in jedem Kind,
um neugeboren zu werden,
ganz ohne Vergangenheit.
Alle Schmerzen spüre ich im Bauch.
Ein Mensch bin ich geworden –
und konnte es keinem erzählen.
 
Heute weinte ich zum ersten Mal,
worüber ich
                    bisher
                    nicht weinen und erzählen konnte.                                                                            
30 12 2001
 
Nachdichtung von Dr. Monika Carbe

[ANA SAYFA] [Nida Öz] [Önsöz (AB)] [Dediler ki...] [Tesekkürler...] [Bir siir (AB)] [Erken Gelen...]