MELİKE BURAKGAZİ   Herkesin hayat hikayesi var ya, benim ki de herkesin ilk başına gelenle; doğmakla başlayıp, büyümek ve yaşamakla devam eden bazen keyifli, bazen umutlu, bazen kararlı, bazen kırık çizgilerin birbirini izlemesi sonucu oluşan bir şekil. Beni sürekli içine almaya çalışan, aldıkça ondan bir parça, bir bütün hâline getiren kurgu...   Yaklaşık bir buçuk senedir kuşlarımın bile uğramadığı USA'da, Washington DC.'de, üniversitede bilgisayar mühendisliğine devam ediyorum.   Şiir... Şiir, sanki bir şeylerin diğer adı. Hüznün, sevincin ve sevginin hakkını verebilen tek şey. Asla ayrılamayacağım soluk. Belki biraz hüküm giymişlik, belki biraz da yüreklerdeki harabelerin açık adresi. Benim bir parçam, küçüklükten beri hissettiğim, adını bir türlü koyamadığım derbederliğim... Yazgım Bu Sana Yasaklıyım   Yanlış yerlere sürükledim öykümüzü Kara sislere mahkûm ederken şehri Farklı mevsimleri geçirdim gözlerimden Sandım ki, uzaklarda bir bahar kokusu Yüce sandığım dağlardaki dumana koştum Oysa yanmam gereken yerdi, gözlerinin yangını Sen bende, ben sende var olurken Bu masala bir tüfekti doğrulttuğum Ah, bilseydim kara bir yılanın sırtıydı yurüdüğüm yol Hiç tetiğine basar mıydım ihanetin   Bak, ahının uzantısı getirdi beni sana Pişman, yalnız, buruk bir türkü dudağımdaki Sen hep olduğun gibi duru, masum ve suskun Şimdi sana gelsem Kapını çalsam yine ellerimde kan kokusu gözlerine girsem yeniden gözlerime yalan değmiş affet desem dilim ihaneti tatmış Ben kendimi sana getiremedim diye Sana yasaklı oluşum düşer yazgıma   Ama gene de desem Ben değildim o mızıkçı çocuk Benden gelmiyor bu vefasızlık kokusu Bak, bu sefer avuçlarımda hakiki bahar Gözlerimde vefa ahıyla çocuklar ağlar Yine susturulurum ben bu vuslatı hak etmedim Bilirim, ben harcadım bu öyküyü Yıktığım sevdanın enkazı altındayız Cesetlerimizden yükselen ağır hicran kokusu Senin hüznün, benim cinayetimin çocuğu Yüzündeki susuş izi   M. Burakgazi